Z.O.Z. Leef alsof het je laatste dag is

Published on door AnneMarie22 reacties

Goedemiddag. Jaaa, ik ben weer boven water. Het is maar goed dat jullie mijn stem niet kunnen horen want daar is niet heel veel meer van over.
Zingen, fluiten, hard praten om boven de keiharde muziek uit te kunnen komen. Eist allemaal zijn tol.
Dit jaar was er niet echt een lied wat als 4-daagse lied beschouwt kon worden.
Deze smartlap hoorden we echter wel heel vaak. Blij dat er een nieuwe André Hazes is opgestaan.
Wat moesten we zonder smartlappen tijdens de 4-daagse?

André Hazes – Leef

 

Het stokje van Zwijmelen op Zaterdag is overgedragen door Irisppapilio aan Melodyk.nl
Voor meer Zwijmels op Zaterdag klik HIER

Z.O.Z. Land van Maas en Waal

Published on door AnneMarie52 reacties

Trouwe lezers is het vast niet ontgaan dat het bijna tijd is voor de 4-daagse.
Nog 3 nachtjes slapen en dan wordt ik samen met duizenden andere wandelaars om 6.00 uur aan de start verwacht. Als wij daar om 6.00 uur vertrekken zijn er al 2 groepen ons voor gegaan. De 50 km. wandelaars die om 4.00 uur vertrekken en de vroege starters van de 40 km. Zij vertrekken om 5.00 uur.
Na ons vertrekken nog 2 keer een groep. Beide groepen zijn de 30 km. wandelaars.
En dan is iedereen weer op weg om zijn doel te halen en een feestje te bouwen samen met bijna 47.000 andere wandelaars.
Ieder jaar is er wel een 4-daagse hit die je telkens weer tegen komt. Voor mij onvoorspelbaar welke het dit jaar zal worden. Een die toch wel jaarlijks terugkomt is ‘Het Land van Maas en Waal’ van Boudewijn de Groot.
Heerlijk lied om mee te brullen tijdens het wandelen. Lekker ritme om op te wandelen en voor je het weet ben je weer een paar honderd meter verder.

Boudewijn de Groot – Het Land van Maas en Waal 

De volgende heren wilde ik ook nog graag aan jullie voorstellen.
Trio d’Encore.
De heren zijn gek van muziek en van de Tour de France. Dit jaar hebben ze bedacht om 8 dagen met de Tour mee te reizen en boven op hun dak muziek te gaan maken langs de kant van de weg.
Volgens mij een gewaagde stap. Klassieke muziek langs te Tour.
Maar ja wie zijn nek niet uitsteekt komt geen stap verder.

Het doet mij denken aan de 4-daagse. Op donderdag staan de campers ook dicht op elkaar geplakt langs de kant van de weg en muzikanten op campers of vrachtwagens is ons 4-daagse wandelaars ook niet onbekend. Een feest van herkenning deze heren.

TRIO D’ENCORE

Het stokje van Zwijmelen op Zaterdag is overgedragen door Irisppapilio aan Melodyk.nl
Voor meer Zwijmels op Zaterdag klik

W.o.W. Jarig

Published on door AnneMarie24 reacties

Write on Wednesday is een idee van Melodyk.nl

Schrijf een verhaal, gedicht etc. In maximaal 175 woorden over het woord JARIG

Voor meer verhalen klik HIER

Een ouderwets verjaardagsfeest houden lijkt uit de gratie te raken. Jarig zijn wordt vaak gekoppelt aan druk zijn. Voorbereidingen die niet passen in het schema. Wanneer moet ik het houden, wie komen er enz? Bedenken wat in huis gehaald moet worden. Maken we zelf wat of gaan we op de makkelijke toer?
De familieconflicten, de vrienden die eigenlijk niet samen uitgenodigd kunnen worden. Oef wat een gedoe. Laat maar zitten dus.
Het is niet altijd even makkelijk maar voor mij is het ‘het startsein’ om los te gaan.
Een datum kiezen dat iedereen kan komen. Bedenken welke taarten ik zal gaan bakken, welke hapjes ik zal serveren. Boodschappen lijstjes maken, huis op orde brengen en gezellig maken. Een dag vooraf begin ik te bakken en soms te braden. Op de dag zelf de hapjes en de laatste hand aan het huis leggen. Ja het is druk en op mijn eigen verjaardag vergeet ik dat het om mezelf gaat maar een feestje bouwen zit in mijn genen.
I Love it.

En het avontuur was nog niet voorbij (3)

Published on door AnneMarie34 reacties

Het volgende restaurant was gelukkig wel open.  Koffie met appeltaart.
Even onze telefoon checken en dan genieten van het lekkers voor onze neuzen.
Tijdens de koffie bespraken we het vervolg van onze tocht. Liefst in de schaduw want de temperatuur begon aardig op te lopen en we hadden nog minimaal 15 km. te gaan.
Ik wist nog wel een route door het bos dat rechtstreeks naar ons doel zou lijden en waar we in de schaduw konden lopen.

Afrekenen en snel er weer vandoor. Het pad waar ik over wilde was snel gevonden. Hekje door en paadje volgen. Oeps het pad was sinds vorig jaar behoorlijk onbegaanbaar geworden. Takken van bramenstruiken aan de kant houdend vervolgden we onze weg. Het pad bleef vrij onbegaanbaar maar het was wel degelijk een pad (geweest). Toch maar verder wandelen. Hé, daar stond een uitkijkpost, die had ik vorig jaar niet gezien. Verkeerde afslag genomen?
Aan de zon te zien en aan het geluid van de Oude Rijksweg N224 te horen liepen we in de goede richting. Pad toch maar blijven volgen.

En toen stuitten we op een manshoog hermetisch afgesloten hek. Aahh nee hè. Wat nu? Het hek was gelukkig niet met prikkeldraad overspannen zodat we er makkelijk overheen konden klimmen.
Aan de andere kant van het hek waren de paden wel begaanbaar en stonden er zelfs bankjes. Het leek wel een park, wij als wandelaar zouden daar beslist niet opvallen.
Mijn wandelmaatje gaf niet aan niet over het hek te willen klimmen dus ik stapte met één voet in het gaas, met de andere op een paal, eerste voet erbij en springen maar. Gelukt ik stond aan de andere kant van het hek.
Nu was mijn wandelmaatje aan de beurt. Zij gaf mij, heel verstandig eerst haar rugzak aan en zette toen ook haar voet in het gaas en de andere op de paal, eerste voet erbij en liet zich daarna voorzichtig naar beneden glijden. Toppertje. We stonden allebei aan de andere kant van het hek.

Toen we verder wandelden bleken we op het terrein van een manege beland te zijn. Beetje timide liepen we het terrein over bang dat iemand ons aan zou spreken en vragen hoe wij daar gekomen waren. Gelukkig, de mensen die we tegen kwamen groetten ons vriendelijk en onze onzekerheid verdween als sneeuw voor de zon, die overigens al flink heet begon te worden.

Zoekend naar de uitgang wandelden we verder. Van de manege liepen we het volgende terrein op en kwamen er achter dat we bij ‘Bio vakantieoord’ terecht waren gekomen. Ook daar moesten over het terrein om op reguliere weg aan te komen. Eindelijk, we waren weer op een normale weg beland. Vanaf de Wekeromseweg zijn we via landgoed Warnsborn richting Schaarsbergen gewandeld. Daar vandaan konden we in één rechte lijn richting het centrum van Arnhem lopen.

In het centrum van Arnhem hebben we een terrasje aangedaan om bij te tanken waarna we er snel weer vandoor wilden om zo veel mogelijk hitte te ontlopen.
Een flinke misrekening kwamen we achter. Langs de Rijn Arnhem uit wandelend richting Oosterbeek liepen we langs de kade van de Rijn en de woonboten. Erg leuk maar schaduw was er nauwelijks.
Als je Arnhem bijna uit bent komt er ook nog een paar kilometer valsplat die bedwongen moet worden. Op het heetst van de dag waren wij pal in de zon een heuveltje aan het beklimmen.

Ineens drong het tot me door het stil werd en we beiden zwijgend en zwoegend tegen de berg op aan het ploeteren waren. Als het stil wordt weet je dat er iets mis is. Zodra het op begint te vallen dat er verandering van sfeer ontstaat is er iets gaande. Opeens wilde mijn wandelmaatje even ergens een banaantje eten, in de schaduw.
Graag gaf ik toe. Gelukkig vonden we snel een plekje in de schaduw waar we ook nog redelijk fatsoenlijk konden zitten.
Rugzak af, graaiend in de rugzak naar water en op zoek naar iets eetbaars gutste het zweet van onze hoofden. Zwijgend zaten we een tijdje het zweet van ons voorhoofd te vegen en een hapje en drankje naar binnen te werken.
Eindelijk kwamen er weer een paar woorden uit. Eigenlijk was het meer een vraag. Hoeveel hebben we gelopen? 30,2 km. We keken elkaar aan en zonder een woord te zeggen wisten we beide wat we gingen doen.
Stoppen en wel direct. Wat een hitte, wat een vreselijk geploeter. We waren er helemaal klaar mee.  🚫STOPPEN🚫
Opgelucht dat we het eens waren zochten we een bushalte op die ons naar het dichts bijzijnde NS station kon brengen.
Die vonden we en wel op ongeveer 50 mtr. afstand.  Oh wat is zo’n OV-kaart toch fijn.

Thuis het vochtgehalte bijwerkt en ons verhaal aan de echtgenoot gedaan. Zo verhalend waren we best tevreden over ons avontuur.
Wild onderweg gezien, zonder al te veel last van de hitte kunnen lopen, op het laatste stukje na en de kilometers gemaakt die we maken wilden. Inmiddels weet ik ook welk pad ik moet nemen om niet weer tussen de bramenstruiken verzeild te raken.
Een prima tocht die volgend jaar zeker weer op de To do lijst komt te staan.

Lezen wat vooraf ging aan dit deel?
Een verre van ontspannen tocht (dl.1)
Stierenkoppen met priemende horens (dl.2)

P1160367 (Small)

Stierenkoppen met priemende horens (dl.2)

Published on door AnneMarie43 reacties

Voor ons stond een flinke kudde Spaanse runderen. Links en rechts van het pad waar wij overheen moesten. Koeien met jongen en in hun kielzog een paar flinke stieren die ons aan stonden te loeren alsof ze in overweging aan het nemen waren al dan niet tot de aanval over te gaan. Stierenkoppen zo groot als een skippybal met priemende horens er op. Doodeng.
Nee ze kwamen niet op ons af. Ze gingen verder met grazen. Keken weer op naar ons en sloegen wild met hun voorpoten door het zand waardoor het zand over hun ruggen vloog.
Wat een woeste bullen waren dat zeg en wij moesten echt over dat pad langs die woestelingen. Terug was ook geen optie.
Een van de bullen stapte het pad over en voegde zich bij de dames en hun kroost maar de ander bleef staan waar hij stond en wild met zijn poten door het zand slaan. Af en toe slaakte hij nog een brul waarvan wij flink de zenuwen kregen.
Ik wist dat het pad waar we in moesten opzij van hem was. Dat konden we ook bereiken door achter hem langs over het veld te lopen. Maar niet ver achter hem stonden ook een aantal koeien. Daar moesten we dan ongezien tussendoor zien te komen.
In een fractie van een seconde besloot ik achter hem langs te gaan en gebaarde mijn wandelmaatje met me mee te komen.
Over graspollen, door kuilen, om de drollen heen en loerend naar al dat gespuis om ons heen zochten we onze weg.
Ik fluisterde nog even achteruit dat ze voorzichtig moest zijn met al die hobbels en kuilen, we kunnen ons geen blessure veroorloven zo vlak voor de 4-daagse. Stappend en hinkend bereikten we het pad waar we wezen moesten en waren we verlost van al de koeien en bullen die ons de weg versperden.

Met een zucht van verlichting zetten we onze tocht voort. Wat een opluchting. Daar waren we goed vanaf gekomen. Door al die spanning was ik even vergeten dat ik plassen moest maar toen we uit de gevarenzone waren kon ik het onmogelijk nog langer ophouden. Een boom, een bosje, een struik, waar kon ik even gaan zitten. Niet hier dus, en klein eindje verder stonden een groepje bomen en struiken, daar zou het kunnen maar dan moesten we nog wel zo’n 50 mtr. verder lopen. 50 mtr. en ik moest zo vreselijk nodig. Ik redde het op het nippertje.

Een paar kilometer verder kwamen we het volgende obstakel tegen. Een kudde wilde paarden. Gelukkig stonden deze vrij rustig te grazen. Ze hadden geen veulens bij zich waardoor we lucht voor hen waren en zonder problemen langs ze heen konden lopen.

Op naar het eerste restaurant waarvan we vermoedden dat het nog dicht zou zitten. Te vroeg. Lopend over de parkeerplaats en rond snuffelend op het erf vonden we een paar op stal staande picknicktafels. Daar konden we wel gaan zitten om onze verhitte hoofden en voeten rust te geven. Hè hè, even uitblazen van alle belevenissen en emoties. We waren weer veilig. Hongerig geworden van de hachelijke onderneming verorberden we onze bollen met kaas en dronken gulzig uit onze waterflessen. De spanning was er duidelijk van af.
Graag hadden we een kop koffie bij onze bollen gehad maar we waren te vroeg.  Het volgende restaurant zou zeker open zijn. Niet veel verder lopen, een kilometer of 3.
Voordat we dan weer een restaurant tegen zouden komen waren we al 20 km. onderweg en dat duurde ons veel te lang. De volgende stop zou 3 km. verder zijn.

Denk nu niet dat de rest van de wandeling saai was.
We liepen zo het volgende avontuur weer in.

Lezen wat we vorige keer tegen kwamen? Klik op Een verre van ontspannen tocht (dl.1)

P1160362 (Small)

Z.O.Z. Night on the Balcony

Published on door AnneMarie41 reacties

Afgelopen week bevatte een paar snikhete dagen.  In die hitte moest ik ook nog zo nodig een trainingstocht van 30 km. doen met een wandelmaatje. Echtgenoot pakte de fiets en gebruikte zijn energie om in no time 60 km. bij elkaar te trappen.
Alle drie hebben we ons min of meer in het bos uitgeleefd. Verstandig want op de velden, pal in de zon was het niet te doen van de hitte.

Het bos kent inmiddels ook nadelen in de zomer.
De Eikenprocessierups.
Het gevolg, rode bultjes die vreselijk jeuken en vooral bij warmte.
Afkoelen is de remedie.  Laat het afkoelen te wensen over dan kun je ev gebruik maken van Icepower.
‘s-Avonds niet al te warm gaan slapen om de jeuk buiten de deur te houden is ook een oplossing om rustig te kunnen slapen. Best lastig als de nachten niet voldoende afkoelen.

Voor het slapen gaan moesten er enkele ramen en deuren gesloten worden.
Stel je voor dat  ze ons van het bed lichten en meenemen. 😓
Als ik bezig was met wat ramen en deuren sluiten kon ik verlangend naar ons balkon kijken.
Oh wat zou ik daar graag willen slapen om verkoeling voor de nacht te zoeken.
Mijn hersenen sprongen steeds weer in de oplossende stand. Zo’n nutteloze actie als je bedenkt dat het enige balkon wat we hebben 1 mtr. bij 1 mtr. is.
Het bleef bij een verlangen.

Philip Glass – Night On the Balcony

Zwijmelen op zaterdag was een idee van Marja
Voor meer Zwijmels op Zaterdag kijk bij Irispapilio

Een verre van ontspannen tocht (dl.1)

Published on door AnneMarie24 reacties

Afgelopen zaterdag deed ik een oproepje bij onze wandelclub of er iemand met mij mee wilde wandelen. De tocht op de agenda was ingekort en er moest ter plaatse om 5 uur gestart worden. Tel daar nog eens ruim een half uur autorijden bij op en ik had al helemaal geen zin meer om te gaan. Met routes rondom mijn huis en diverse lengtes was het een makkie om zelf te gaan wandelen, maar deze keer liever niet alleen.

Eén dame reageerde. Ik beloofde haar een mooie route door het bos i.v.m. met de hitte inclusief wild spotten als we om 6.00 uur bij mij thuis vandaan vertrokken.
Daar had ze wel zin in en wilde graag rond de 30 km. lopen gaf ze aan.
Prima, de verwachtte temperatuur lag rond de 33° worden, geen weer om je meer dan nodig was uit te sloven.

5.45 uur stond ze voor de deur met een big smile op haar gezicht een rugtas vol proviand en enorm veel zin om te gaan.
Mijn zin om te gaan was al groot maar bij het zien van haar verwachtingsvolle gezicht spoot mijn zin met een flinke dot omhoog.
Ik stond praktisch klaar dus we vertrokken direct. Geen koffie vooraf zoals we dat normaal gewend zijn want dat zou alleen maar sanitaire stops opleveren.

Zoals je dat van vrouwen kunt verwachten vertrokken we al kwebbelend richting het bos. Toen we in het bos aankwamen wilde ik niet onvriendelijk zijn en vragen even niet meer te praten. De beesten in het bos schrikken nu eenmaal van mensen en nemen direct de benen als ze iemand zien of horen. Weg wild, niks meer te zien. Best jammer.
Maar het probleem werd vrij snel opgelost.  Mijn wandelmaatje hoorde wat ritselen en zag een vos scharrelen. Ze stond ter plekke stil en er kwam geen woord meer over haar lippen. Wauw een vos, wij stiekem een stukje terug gelopen om te kijken waar de vos gebleven was maar hij was er al vandoor.
Stilletjes spiedend en voort ploegend door het mulle zand trokken we verder. Een paar kilometer verder stond warempel een ree naar ons te kijken, de ree had ons eerder gespot dan wij haar. Doodstil stond ze ons aan te kijken en bleef lange tijd staan. Ze stond vrij dichtbij en maakte geen aanstalten om te vertrekken waarop ik het waagde het fototoestel uit mijn broekzak te halen.
Dom, dom, dat had ik niet moeten doen. Als een speer ging ze er vandoor. Ik zei geen woord maar een simpele beweging en ze stoof al weg.
Inmiddels hadden we al zoveel wild gezien dat de monden vanzelf weer open gingen. De woorden buitelden over elkaar heen, zo druk waren we elkaar aan het vertellen wat we gezien hadden.

Verder weer, de weg over en de heide op. Op de hei vlogen de zwaluwen vlak voor ons en langs ons heen. Zoekend en happend naar insecten die wij door daar te wandelen op lieten vliegen. Ze bleven ons begeleiden tot we het volgende bos weer in liepen.

Na een kleine rustpauze in een trekkershut zetten we onze tocht voort. Links de bosrand en rechts langs een weiland. Wat er in het weiland leek enkel gras te staan.
Plotseling vloog er een buizerd vanuit het gras over ons hoofd en belandde met een sierlijke sprong in een boom een paar honderd meter bij ons vandaan.
Tjonge ook die konden we aan ons lijstje van gespot wild toevoegen. Speurend wandelden we weer verder.
Hier en daar ritselden een paar muizen voor ons over het pad maar het leek erop dat dit voorlopig het enige zou zijn wat we nog te zien kregen.

Tevreden over onze lijst gespotte dieren klepten we weer vrolijk verder tot dat we het bos weer uit liepen en op een open veld terecht kwamen.
Wat we daar voor ons op zagen doemen boezemde ons toch wel enige angst in.
Zonder een woord te spreken vertraagden we onze tred en werden we muisstil.

Lees over een paar dagen wat we daar tegen kwamen.

P1160358 (Small)

Geslaagd – door voor de 4-daagse

Published on door AnneMarie42 reacties

De temperatuur op het moment van vertrek (6.00 uur) was 10,5° en zou niet veel hoger komen dan 20°
Af en toe verdween de zon achter de bewolking maar over het algemeen was het zonnig. Een paar maal was de zon wat langer weg en was een dun jasje zeer aangenaam.

Vandaag was de ultieme test of Lotte. Lukt het om 40 km. te lopen? Hoe staat haar conditie ervoor? Hoe gaan de voeten het volhouden? Eten en drinken, lukt alles onderweg?
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, ja het is vandaag allemaal gelukt. Een paar blaren opgelopen, dat dan weer wel maar waarschijnlijk komt dat door de sokken.
Niet meenemen naar de 4-daagse.

Vanmorgen om 6.00 uur startten we weer. Voor de 2e keer binnen een week. Niet piepen want met de 4-daagse is het 4 x achter elkaar vroeg opstaan.
Lotte was er al snel zodat we van start konden. Op naar de eerste rustlocatie.
Hotel ‘Wageningse Berg’ We hoopten dat de koffie daar al vroeg klaar zou zijn.

Onderweg naar de koffie kwamen we nog een klein opstootje tegen. We zagen hem al langs komen, een grote oplegger met een caravan erop. Niet veel verder was hij in een bocht gestrand met zijn wagen.
Zijn vrachtwagen was te groot voor de bocht en hij kon geen kant meer op. De af te leveren caravan hing vervaarlijk naar links, de chauffeur was driftig aan het bellen om hulp. Hij durfde niet meer voor of achteruit.

Gniffelend liepen we verder en om 8.15 uur stapten we het terras van het hotel op. We werden niet teleurgesteld, de koffie was klaar en er was ook al gebak. Lotte is niet gek op gebak maar mij kun je er bijna midden in de nacht voor wakker maken.

Na het gebak bij het Lexkesveer de Rijn over via de dijk richting Randwijk. Door naar Heteren waar we de brug terug over de Rijn namen en richting Heelsum en Renkum wandelden. Na de brug wilden we naar Renkum.
In Renkum is snackbar Airborne. Een groot assortiment aan lekkernijen trok als een magneet aan ons. Koers zetten naar de hartige hap.

Het aantal kilometers wat we gemaakt hadden viel een klein beetje tegen zagen we tijdens het verorberen van ons broodje. Daar moesten we nog een lusje aan toevoegen.
Met Google Maps en beide een beetje richtingsgevoel lukt dat prima. Verder, richting de Ginkelse heide.

De schaapskooi was dicht, ik denk dat de schapen ergens op de heide liepen. Dan de Oude Rijksweg N224 maar over richting het Belgenmonument. Na een paar foto’s genomen te hebben trokken we richting de Koeweg om via de Koeweg het centrum van Ede weer op te zoeken. In totaal 38 km. en Lotte een paar blaren rijker konden we toch erg tevreden zijn over onze tocht.
Het terrasje bij de Oude Kerk bood voldoende bescherming tegen de wind waardoor we op ons gemak bij konden komen van de tocht. We waren tevreden over de afloop en gaan vol goede moed over iets minder dan 2 weken richting Nijmegen.

Zin om alle foto’s van onze tocht te zien? Klik dan HIER

Trainen met dochterlief

Published on door AnneMarie46 reacties

Een tijdje geleden heb ik geschreven dat dochterlief voor het eerst met mij de 4-daagse zal lopen. Wij helemaal happy. Gezellig trainen, naar de 4-daagse toewerken en als kers op de taart samen de 4-daagse lopen.
Dat dachten we tenminste. De 4-daagse lopen gaat door.
Hem uitlopen hoogstwaarschijnlijk ook maar het samen trainen was een drama.

Nadat Lotte ingeschreven was liep ze vrij direct een hardloopblessure op. Flink balen maar ach er was nog tijd genoeg. Beetje tegenvallen deed het wel want de eerste wandeltocht stond al gepland. De blessure was zodanig dat ze echt niet kon wandelen en zich beter even rustig kon houden. Maar kop op. Ze is een rasechte sporter, conditie voldoende. Maar we weten allemaal dat wandelen net iets anders is dan hardlopen. Spieren worden niet of net iets anders gebruikt dan bij het hardlopen. Het zou zeker goed komen.

Blessure opgeknapt, we konden los. Eindelijk starten met de wandeltrainingen, we keken er al zolang naar uit.
Agenda’s naast elkaar en tja, die van moeder was wel heel erg gevuld. Het leek voorlopig niet te passen en Lotte wandelde een paar zaterdagen alleen omdat moeder het (te) druk had. Om zeker te zijn dat we samen konden wandelen blokten we een paar data in onze agenda’s want ja je wist het maar nooit.

Eindelijk kwam er een geplande datum waarop we samen zouden gaan wandelen.
Vrijdagavond, komt er een appje van Lotte binnen.
Mam ik heb behoorlijk keelpijn, ik weet niet of ik morgen kan wandelen. Och arme, nee toch. Als je je niet goed voelt dan gaan we niet hoor.
Het voegt niets toe aan je conditie om met een ziek lijf te gaan wandelen. Het werkt zelfs averechts te gaan trainen als je ziek bent.
Volgende week gaat het vast lukken en kunnen we samen aan de wandel.

Dat dachten we tenminste. De keelpijn van Lotte werd met de dag erger en op maandagochtend kwam er weer een appje binnen. Mam ik heb de hele nacht niet geslapen mijn keel doet zo’n pijn. Kun je met me mee naar de huisarts? Ik heb al gebeld en kan 10.20 uur terecht.
Als ze bij de spreekkamer binnenstapt heeft de huisarts het direct in de gaten. Een flinke keelontsteking die met zwaar geschut bestreden dient te worden. Aan de antibiotica voor een hele week. Uitzieken en kuur afmaken.
Verbluft en verdwaasd staan we weer buiten. Toen we richting de huisartsenpraktijk gingen hadden we natuurlijk wel in de gaten dat het ernst was maar ‘Uitzieken en kuur afmaken’ hadden we niet bedacht.
Er zat niets anders op, uitzieken en de tijd nemen om te herstellen. Tijd nemen om te herstellen ging vanzelf want ze was er behoorlijk ziek van.

Kort daarop lukte het weer niet om samen te wandelen. Moeders was wederom afwezig.
Het jaarlijkse wandelweekend van de wandelclub stak er dit keer een stokje voor om samen te wandelen. Maar daarna zou het echt gaan gebeuren.

Dat dachten we tenminste. Weer kwam er een appje binnen van haar. Nu hoestte Lotte de longen uit haar lijf. Voor de zekerheid contact opgenomen met huisartsenpraktijk en zowaar de assistente vond het raadzaam om langs te komen. De longen leken schoon te klinken maar voor de zekerheid bloed laten prikken. De laatste tijd worden er nog al wat longontstekingen geconstateerd en niet alleen bij ouderen.
Snel werd duidelijk dat er een ontsteking zat die ook dit keer weer met antibiotica bestreden moest worden. Het duurde ruim een week voordat ze hier goed van opgeknapt was.

En toen was het eind juni. Aanstaande woensdag gaan we voor de laatste keer proberen om samen te wandelen. Voor een lange wandeling zijn de weersvoorspellingen perfect aanstaande woensdag.
Licht bewolkt en 20°
Zou het woensdag eindelijk gaan lukken?
Wat het uilopen van de 4-daagse betreft denken we dat ze het gaat redden maar spannend wordt het wel.
Wordt vervolgd, dat is duidelijk.