Vanaf maart 2011 heeft Melodyk.nl al een fotouitdaging.
Zij geeft iedere week een tegenstelling die je moet laten zien d.m.v. een foto.
De uitdaging van deze week is EENMALIG – HERHAALDELIJK
Wil je meer oplossingen bekijken klik dan HIER
Z.O.Z. La Folia
La Folia is oud thema dat door de eeuwen heen door meer dan 150 componisten gebruikt is.
La Folia is van oorsprong een snelle opzwepende dans. De Melodie lag niet vast maar in 1672 componeerde Jean-Baptiste Lully ‘Les folies d’Espagne’ (LWV 48)
De versie van Jean-Baptiste Lully werd de basis voor veel componisten om een variatie op de dans te maken.
Jean-Baptiste Lully – Les Folies d’Espagne
Zelfs Bach maakte een cantate met de melodie van Jean-Baptiste Lully ‘Mer hahn en neuer Obenkeet’ BWV 212. Zelden wordt deze wereldlijke cantate uitgevoerd, helaas.
De cantate wordt ook wel ‘Boerencantate’ genoemd. Een boer bespot samen met zijn vrouw onder andere oneerlijke praktijken en de belastingontvangers.
Waarschijnlijk heeft Picander (vaste tekstschrijver van Bach) Bach gevraagd de tekst van muziek te voorzien geschreven voor de verjaardag van een boer uit die tijd.
De bekendste aria uit de ‘Boerencantate’ hier uitgevoerd door koor en orkest ziet er spontaan en vrolijk uit. Door toevoeging van een mandoline heeft dirigent Leonardo Gracia Alarcón een geheel eigen stempel gedrukt op de uitvoering van ‘Les folies d’Espagne’ waardoor Bach bijna onherkenbaar is geworden.
J.S. Bach – Aria ‘Der Streit zwischen Phoebus und Pan’ BWV 212
Het stokje van Zwijmelen op Zaterdag is overgedragen door Irispapilio aan Melodyk.nl
Voor meer Zwijmels op Zaterdag klik HIER
Fotouitdaging – Komen en Gaan
Vanaf maart 2011 heeft Melodyk.nl al een fotouitdaging.
Zij geeft iedere week een tegenstelling die je moet laten zien d.m.v. een foto.
De uitdaging van deze week is KOMEN – GAAN
Wil je meer oplossingen bekijken klik dan HIER
Z.O.Z. – Dance me to the end of love
Nog zo’n prachtig zomernummer. De zwoele stem kenmerkend voor Leonard Cohen geeft het idee een gevoelig liefdeslied weer te geven. Zo kende ik het tenminste. Een nummer uit de zomer van 1984. Een liefdeslied, maar schijn bedriegt.
Het lied is geïnspireerd door de holocaust. Gevangenen met muzikaal talent werden eruit gepikt om de kampbewaarders te vermaken en terwijl het orkest speelde werden hun medegevangenen gedood en verbrand.
Een liefdeslied aan het leven. Leven dat binnen afzienbare tijd genomen zou worden door het vernietigingskamp.
Een liefdeslied met een dubbele bodem en als je niet beter weet een ode aan het leven op een mooie zomeravond.
Leonard Cohen – Dance me to the end of love
Het stokje van Zwijmelen op Zaterdag is overgedragen door Irispapilio aan Melodyk.nl
Voor meer Zwijmels op Zaterdag klik HIER
Zwerven door Amsterdam
Na de 4-daagse hadden we een weekje Amsterdam gepland. Dinsdag 23 juli was het heet. Eigenlijk te heet om iets te doen maar ondanks dat wilden we toch graag wandelen. Een vooropgesteld plan was er daardoor niet. Richting het Westerpark maar als we daar niet terecht kwamen was het ook goed.
Vanaf het Leidseplein vertrokken we richting de Overtoom. Daar sloegen we af de Jan Pieter Heijerstraat in richting de Admiralengracht. Volg je deze gracht dan loop je bijna tegen her Erasmuspark aan. Daar hebben we een paar foto’s gemaakt maar de hitte begon ons parten te spelen en wilden we eerst koffie voordat we verder liepen. Dit gedeelte van Amsterdam loopt niet over van de toeristen met het gevolg dat we moeite hadden om een koffietentje te vinden. Onderweg waren we al wel een aantal cafeetje tegengekomen maar die waren ‘s-morgens gesloten. Op de Willem de Zwijgerlaan vonden we en Bagel & Beans. Niet direct onze eerste keus maar bij gebrek aan beter moest het maar.
Een vooroordeel wat weggestreept kon worden want het viel 100% mee. Het had meer weg van een gemoedelijk koffiehuis dan de Bagels & Beans die wij tot nu toe tegen gekomen waren. Het restaurant was vergeleken met de straat heerlijk koel en de koffie smaakte prima. Na een half uur waren we weer opgeladen en weer zin om verder te gaan.
Richting het Food Center Amsterdam. De naam klonk prima en wij dachten daar iets te zien of beleven maar waar was de ingang? De ingan was onmogelijk te vinden. Dan maar verder richting het noorden want het Westerpark bleef nog steeds het doel. Zo kwamen we op de Waterpoortweg uit. De appartementen waren nog niet stok oud maar wel echt Amsterdamse stijl. Minituintjes ervoor met stokrozen en blauwe- of gele regen hoog tegen de gevels op. Daar moesten foto’s van gemaakt worden.
Een bewoonster zag ons bezig met de fotoapparatuur waarop ze een praatje met ons begon. Het was veel te warm om iets anders te doen dan een babbeltje houden dus ze had alle tijd.
Enthousiast over de mooie buurt waar we door kwamen vertelde zij honderd uit waar we nog meer mooie plekjes van Amsterdam konden vinden. Ze raadde ons aan om naar de “Buurtboerderij” vlakbij Begraafplaats “St. Barbara” aan de Spaarndammerdijk te gaan. Een lommerrijk geheel waar het goed toeven zou zijn.
Heerlijk die echte Amsterdammers. Een praatje kan er altijd af en hulp bij je weg vinden bieden ze vaak spontaan aan.
Onze weg vervolgend kwamen we langs de ‘Windketel’ een industrieelmonument uit 1897 in de buurt Westerpark wat als gastenverblijf verbouwd is en voor een midweek of weekend te huur is. Ook hier weer die typisch Amsterdamse stijl begroeid met klimop en de blauwe- en gele regen. Hoewel die nu geen bloemen meer hebben. Het groen ervan is ook mooi.
De Buurtboerderij door vrijwilligers gerund hebben we gevonden en de broodjes smaakten heerlijk. Een vredige plek waar je niet in de gaten hebt dat je midden in de stad bent.
We lieten de Buurtboerderij achter ons en trokken richting de haven en Centraal Station van Amsterdam. Al langere tijd waren we niet meer aan de westkant van het Centraal Station geweest en wat was er veel veranderd daar. Bij de ‘Houthaven’ bleek een hele nieuwe wijk neergezet te zijn. Veel huizen waren al bewoond maar veel is er ook nog in aanbouw. Grote huizen en appartementen in nieuw Amsterdamse stijl. Niet goedkoop zo te zien maar sfeervol en fijn om te wonen leek het ons.
Nadat we de ‘Houthaven’ goed bekeken hadden liepen we weer verder richting Amsterdam Centraal. Toen door naar de Dam en via een omzwerving naar het Rembrandtplein, waar we bij de Ierse Pub wat dronken, weer richting het Leidseplein. Zonder vooropgesteld plan hadden we 16 km. gewandeld en waren we mooie en verrassende plekken in Amsterdam tegen gekomen.
Zin om alle foto’s van deze wandeling te bekijken? Klik dan HIER
Z.O.Z. – Chan Chan
Zomer en Chan Chan horen voor mij bij elkaar als water en vuur. Iedere zomer komt hij wel een keer voorbij en vlieg ik terug in de tijd.
Máximo Francisco Repilado Muñoz, Compay Segundo was componist en gitaris en kwam uit Cuba. Hij was van plan 115 jaar oud te worden maar in 2003 op 95 jarige leeftijd overleed hij. Compay Segundo (tweede stem) heeft voldoende nagelaten waar we zelfs in deze tijd nog van kunnen genieten.
Bij Cuba horen dikke sigaren, grote oldtimers, hagelwitte stranden, warm weer en mooie meisjes en zwoele muziek. Zo kan ik mij ongeveer de eerste beelden op televisie tenminste herinneren van Cuba.
Rijdend door kleurrijke straatjes in een grote oude Cadillac met altijd feestende en lachende mensen werd het verleidelijke zomergevoel aan ons voorgeschoteld.
Compay Segundo – Chan Chan
Het stokje van Zwijmelen op Zaterdag is overgedragen door Irispapilio aan Melodyk.nl
Voor meer Zwijmels op Zaterdag klik HIER
Was dan nou? – Trapezewerk
Hoog boven ons hoofd was een kraan aan het fierelieren om iets op zijn plek te krijgen. Nieuwsgierig keek ik door mijn camera en kreeg acuut een rilling van wat ik zag.
Ergens tussen hemel en aarde waren mannen bezig om kozijnen inclusief ramen te plaatsen in een wolkenkrabber in aanbouw.
Niet zo’n held wat hoogte betreft bleef ik toch geboeid kijken hoe het raam geplaatst zou worden en nam rustig een paar foto’s. Rustig, ik stond ten slotte op de grond.
Doodeng – Trapezewerk
Deze foto’s zijn vorig jaar in Londen gemaakt. Geen idee of het gebouw inmiddels af is
Z.O.Z. – Adieu – Ajuu
Je hebt een dochter die geestelijk en lichamelijk gehandicapt is. Lichamelijk flink gehandicapt maar geestelijk?????? Ja daar komen we nooit achter. Het weinige dat ze zegt, de mimiek van haar gezichtje en het reageren op haar omgeving is voldoende om het belangrijkste van haar te weten te komen. Dat ze met deze beperkte middelen heel duidelijk kan zijn en soms verrassend kan reageren waarmee ze ons doet verbazen over de dingen die ze weet of begrijpt liet ze pas geleden nog weer eens zien.
Op een zaterdagavond keken we samen André Rieu. Echtgenoot en ik onder tussen een beetje babbelend en lezend. Doordat onze aandacht niet vollidig op André Rieu gericht was hadden wij niet in de gaten dat het concert afgelopen was maar onze dochter wel. Het orkest zette ‘Adieu mein kleiner Gardeofficier’ in waarop onze dochter meerdere malen ‘Ajuu’ riep. Wij moesten nadenken en luisteren waar ze het over had. Zij had allang in de gaten dat dit lied het einde van het concert inluidde.
Waar ze het vandaan haalt?? Een begrip wat veelvuldig voorkomt in de muziek maar nooit uitgelegd wordt. Je weet het gewoon. Zij dus ook.
André Rieu – Adieu mein kleiner Gardeoffizier
Het stokje van Zwijmelen op Zaterdag is overgedragen door Irisppapilio aan Melodyk.nl
Voor meer Zwijmels op Zaterdag klik HIER
6WMB – Camera
4-daagse 2019 volbracht
Maandagochtend vertrokken we weer richting ons logeeradres om ons 4 dagen lang in het wandel- en feestgedruis wat 4-daagse heet te storten. Het meest bijzondere voor mij deze keer was dat onze dochter voor het eerst meeliep.
Een beetje buikpijn had ik er wel van. In het speciaal voor onze dochter. Zoals ik al eerder schreef was haar voorbereiding niet optimaal. lees HIER
Maandag werden er nog even teensokken gekocht door Lotte omdat de blaren tussen haar tenen groeien als kool. Op zoek naar het ultieme middel hier tegen vlogen de teensokken bij bosjes over de toonbank in Nijmegen. Ze is echt niet de enige met dit probleem bleek wel.
Dinsdagochtend stonden we om 3.00 uur op om rond 4.45 uur te kunnen vertrekken vanaf de wedren voor ons 40 km. rondje. Vroeg vertrekken op dinsdag is de beste tijd voor de Waalbrug. In de half schemer is hij op zijn mooist.
Na de start viel de groep al snel uiteen en wandelden wij met z’n drieën over de Waalbrug het Land van Maas en Waal binnen. De hele dag konden we goed doorlopen en een paar minuten voor 14.00 uur waren we binnen. Top gedaan.
Maar toen was het ook wel op. Lotte voelde al wat trekken in haar knieholte en mijn l.dijbeen voelde flink beurs aan. Onderweg deed mijn been al een paar keer pijn maar het leek dat ik daar doorheen was gelopen. Nu speelde het toch weer op. Grrr. Wat nu weer? Het eerste blaartje bij Lotte was ook een feit. Meestal voel je al wel dat er wat aan de hand is maar kijken hoe het zit bewaar je als het even kan voor thuis. Schoenen uitdoen en ontdekken dat je ze echt niet meer aan wilt trekken terwijl je nog naar huis moet is niet handig.
De fysiotherapeute lapte ons ‘s-avonds weer op voor de volgende dag. Lotte haar hamstring speelde op en trok zo heftig dat ze dit in haar knie voelde. Mijn l.dijbeen leek af te stevenen op een flinke slijmbeurs ontsteking. Op advies van de fysiotherapeute zijn we beiden aan de ibuprofen en paracetamol gegaan. Pijn onderdrukken en ontstekingen met de ibuprofen bestrijden was prioriteit nr. 1. Volgens haar moest het verder gaan lukken.
Woensdag was een lastige dag voor Lotte. Ze kon slecht op gang komen omdat haar been nog behoorlijk pijn deed. Mijn been hield zich aardig koest maar niet mijn hoofd. Stel je voor dat Lotte uit zou vallen. Drama. Het lijkt zo simpel om de wandelschoenen aan de wilgen te hangen maar oohh drama, dat is het om de drommel niet. Voor geen enkele loper.
We vervolgden onze weg voorzichtig om alle kansen op uitval te verkleinen. Na een paar uur waren haar benen toch goed warm gelopen en konden we het tempo iets verhogen.
Dat duurde niet lang want de wandelaars hoopten zich op en kon onze pas weer een tandje lager, het schoot niet echt op. We waren laat terug, tegen 16.00 uur pas. Laat starten en laat arriveren, het is altijd een beetje een teleurstelling.
Donderdag begon de dag weer goed. De spiegel van pijnstillers en ontstekingsremmers begonnen hun werk te doen en misschien ook wel het feit dat we woensdag noodgedwongen rustig aan moesten doen.
We voelden ons goed en hadden er weer zin in. Richting het puddingbroodje dan maar en richting de Zevenheuvelenweg. Donderdag is misschien wel de mooiste dag van de 4-daagse. Veel bescherming tegen de zon door het bos en mooie vergezichten over de weilanden bij Berg en Dal. Heuveltjes beklimmen is niet mijn sterkste kant van het wandelen. Een paar maal heb ik mijn wandelmaatjes vooruit heb gestuurd. Je eigen tempo lopen tijdens een heuvelbeklimming is voor iedereen prettiger. Te langzaam of te snel is dodelijk.
Achteraf lukte het me toch aardig snel om de heuvels op te komen. Het weer was daar zeker debet aan.
De temperatuur liep in de loop van de week langzaam op maar te heet werd het niet. Perfect wandelweer.
Vrijdag hadden we een late start 5.45 uur. Het was vreselijk druk dit keer konden we niet door lopen en moesten we zelfs in de rij wachten. Veel vroege starters stonden aan de late start waardoor dikke rijen wandelaars stonden te wachten voor vertrek. Bij het zien van al die mensen schoot het me even in het verkeerde keelgat. Lekker doorwandelen konden we zo wel vergeten. De start verliep toch redelijk snel en na nog een poosje door te blijven mokken over het te veel aan wandelaars bedacht ik ineens dat dit wel eens een gevalletje ochtendhumeur zou kunnen zijn. 😠😠
Hi Hi. Niet zo gek als je aan de korte onrustige nachten voorafgaand denkt maar dat moest wel over zijn binnen nu en nu. De korte reprimande naar mezelf toe had direct effect. Over, punt. Genieten was de opdracht.
Ondanks de vele wandelaars was er meer ruimte om te wandelen dan woensdag. Toen konden we op sommige momenten niet veel anders dan stapvoets lopen dus waar zeurde ik over.
Niet veel verder wilde Lotte haar teen overnieuw in de watten leggen. Wat er omheen zat was teveel en de druk tussen de twee tenen liep na ongeveer 3,5 km. al aardig op en we hadden er nog ongeveer 38 voor de boeg.
Met de rug tegen een huis aan op de stoep gaan zitten en schoen en sok uit. Rommel eraf, ik op de knieën erbij om de boosdoeners overnieuw te tapen. Sok en schoen weer aan en invoegen tussen de wandelaars. Ja dat voelde veel beter. Het leek vanaf dat moment in zijn geheel beter te gaan en konden we de sokken er weer aardig in zetten. Het tempo hielden we vol tot dat we voorbij Overasselt de dijk weer op moesten. Daar is het aansluiten en met de meute meelopen. Ruimte voor je eigen tempo is er niet. Richting Linden en dan naar Cuijk waar we de pontonbrug over moesten.
Als we over de brug zijn gaat het richting onze laatste rust. Leden van de verzorging zitten daar weer met lekkere hapjes en vers drinken op ons te wachten. Bij deze rusten is vaak ook familie van onze wandelaars om ons aan te moedigen. Bij deze rust zou de echtgenoot, met zoon en kleinkinderen van ons andere wandelmaatje zijn. Dat waren ze ook maar door de drukte en niet precies weten waar de rust was liep ze hen straal voorbij. Wij konden haar ver voor de rust al niet meer bereiken omdat ze buiten ons bereik liep. Ik hoopte dat ze het zelf in de gaten zou hebben maar nee hoor, ze holde de hele rustpost voorbij.
Het is ook enorm druk de laatste 8 á 9 km. Je moet goed bij elkaar blijven anders ben je direct iemand kwijt. We vinden elkaar altijd wel weer terug maar in dit geval was het erg sneu voor haar visite. Ze hebben elkaar later toch nog gevonden maar het vereist wel enig geduld en speurwerk.
Later vonden we elkaar gelukkig weer terug zodat we met z’n drieën de Via Gladiola over konden. Onderweg familie, vrienden en kennissen begroetend kwamen we onder de finish door.
High five’s, schouderklopjes en kussen vlogen door de lucht. Foto’s werden onder de finish gemaakt om daarna snel de medailles op te halen en op de wedren wat te drinken te halen.
Daar troffen we wandelneef eindelijk. Hij had net als wij veel te vertellen over zijn belevenissen van dit jaar tijdens de 4-daagse.
Schreeuwend om boven de muziek uit te komen tetterden we onze verhalen de ruimte in.
Het blijft een belevenis. Ieder jaar is anders en ieder jaar blijft de 4-daagse met zijn specifieke herinneringen in ons hoofd zitten.
Weet je nog? Toen met de MH 17 vlucht. Weet je nog toen het zo heet was en je overal om je heen de ziekenauto’s hoorde huilen ? Weet je nog????
Teensokken
Geprepareerde voeten
